به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیات نود و هفتم و نود و هشتم سوره بقره پرداخته است.

«قُلْ مَنْ كانَ عَدُوًّا لِجِبْريلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى‏ قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى‏ لِلْمُؤْمِنينَ» (بقره، 97)

«مَنْ كانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْريلَ وَ ميكالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكافِرينَ» (بقره، 98)

ترجمه: (اى پیامبر به آنها كه مى ‏گویند: «اگر جبرئیل بر تو نازل مى ‏شود، ما به تو ایمان نمى ‏آوریم، چون با او دشمن هستیم») بگو: كسى كه دشمن جبرئیل است (در حقیقت دشمن خداست، زیرا) همانا او به فرمان خداوند، قرآن را بر قلب تو نازل كرده، (قرآنى) كه كُتب پیشین را تصدیق مى ‏كند و براى مؤمنان مایۀ هدایت و بشارت است‏

هر كس كه با خدا و فرشتگانش و پیامبران او و جبرئیل و میكائیل دشمن باشد، پس (بداند كه) همانا خداوند دشمن كافران است.

وقتى پیامبر اسلام (ص) به مدینه آمدند، جمعى از یهود به همراه یكى از علماى خود، نزد پیامبر آمده و سؤالاتى مطرح كردند. از جمله پرسیدند: نامِ فرشته وحى تو چیست؟ وقتى پیامبر (ص) فرمود: جبرئیل؛ گفتند: اگر میكائیل بود ما ایمان مى ‏آوردیم، زیرا جبرئیل دشمن ماست و دستوراتِ سختى مثل جهاد مى ‏آورد!.

وقتى انسان نخواهد حق را بپذیرد دنبال بهانه مى‏ گردد و حتى حاضر مى ‏شود یكى از فرشتگان الهى را به سختگیرىِ بیجا متهم كند تا بلكه راهى براى فرار از قبول حق داشته باشد. درست مانند دانش ‏آموزِ بازیگوشى كه معلم ریاضى را بد و معلم ورزش را خوب مى ‏داند!

اصولاً فرشتگان الهى، چه جبرئیل و چه میكائیل از جانب خود چیزى نمى ‏آورند تا مورد دوستى یا دشمنى قرار گیرند. آنها جز به امر خداوند كارى نمى ‏كنند و تنها واسطه وحى میان خدا و پیامبرش هستند، بنابراین حرفِ یهود، تنها بهانه ‏اى براى فرار از پذیرش اسلام بود، نه آنكه منطقى قابل پذیرش براى عدم قبول اسلام باشد.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

دین یك مجموعه است كه ایمان به همه آن لازم است. نمى ‏توان گفت به خدا ایمان دارم، امّا این فرشته را دشمن دارم و یا به آن پیامبر اعتقادى ندارم. مؤمن واقعى به همه پیامبران و فرشتگان خدا ایمان دارد.